We call it home, you call it paradise

Lieve mensen,

Hierbij een lange update van onze vakantie in Maleisie. We zitten nu in de Cameron Highlands, waar we een beetje verregend vastzitten. Prima moment dus, om onze weblog weer bij te werken.

Waar waren we gebleven..
18 augustus: Na het typen van het verhaal van de vorige keer zijn we nog gaan eten met Kelly, d'r vriendje, Laura en Nicky. Kelly heeft ons weer Maleisische culinaire hoogstandjes laten proeven.

19 augustus begonnen we aan onze reis. De vorige avond hebben we een half uur gedaan over het zoeken van de plaats waar we op moesten stappen op de bus. Nadat we daarmee klaar waren, keek ik uit het raam en bleek de opstapplek in onze achtertuin te liggen!!
Na een lange busreis kwamen we aan in
Kuala Tembeling en vanuit daar gingen we met een 3 uur durende tocht in een priveboot naar de Taman Negara, het oudste regenwoud ter wereld. Daar aangekomen bleek dat ons huisje al volgeboekt was. Na enige telefoontjes, werden we in een ander kamer gedropt. Deze kamer deelden we met een onwijs grappige Taiwannees (die geen Engels sprak en op een tekenfilmfiguur leek) 's Avonds, bij het avondeten op ons drijvend restaurant, regende het zo hard, dat de avondtocht door het oerwoud afgelast werd. Wij vonden het niet heel erg en hebben gezellig bij kaarslicht (wanneer het kaarslicht aanbleef) uren zitten kletsen. Daarna zijn we met een soort van improvisatie survaiveltocht, door de modder een berg op, terug naar ons huisje gegaan (was erg leuk he, Judy!)

20 augustus: Wat n dukke dag: Met een gids de jungle in, over een loopbrug door het oerwoud (canapy walking bridge), de berg op naar een uitzichtpunt (wat ontzettend vermoeiend was), we hebben kennis gemaakt met de inheemse bevolking Orang Asli (we vonden het een beetje een opgevoerd toneelstukje), Rapid Shooting (met een bootje door sterke stromingen, onze kleding was nog 3 dagen nat!) en we hebben nog de nacht wandeling door de jungle gedaan (en maar liefst 3 vlinders, n miezerig spinnetje, een regenworm en een Samba-dier (wat het ook mag wezen) gespot)

21 augustus: De dag begon goed.. Tijdens het ontbijt vond Judy het nogal vreemd dat de rest van onze junglegroep verdwenen was. Andrea en ik maakten ons geen zorgen, het zou wel goed komen. Toen Judy na nog een half uur zweten maar aan de mevrouw van de organisatie ging vragen hoe laat de bus ging, bleek deze al lang en breed vertrokken te zijn. Blijkbaar keken we erg zielig, want echt alles werd in touw gezet om de drie domme Nederlanders toch op de Perhentian Islands te krijgen. Er werd een boottocht terug geregeld, taxi naar het station, treinticket, transfer vanaf het station naar een al geboekt hotel, transfer vanaf het hotel naar de bus en we hoefden op de hotelovernachting na, helemaal niks bij te betalen, wat hadden wij geluk!
Goed.. wij gingen met de jungle-trein vanaf Jelantut naar Gua Musang. In de trein zaten we tussen alleen maar locals, wat erg grappig was! Iedereen keek ons aan en de kinderen durfden niet naast mij te gaan zitten. (erg eng zo'n blanke, blonde jongen). Na een half uur, met behulp van de Lonely Planet geprobeerd een paar woorden Malees te spreken, kregen Judy en Andrea de locale fruitsoort aangeboden; Jambo's (eigenlijk gewoon roze appels) Na een treinreis van 4 uur dachten we over te moeten stappen. Na afscheid genomen te hebben van al onze vrienden in de trein, stapten we de trein, om er vervolgens achter te komen dat de trein alleen van nummer veranderde, dus we gewoon hadden moeten blijven zitten. Dus na 5 min. zaten we weer op ons vertrouwde stekkie; toen waren we natuurlijk helemaal een attractie. Later werden een aantal jongens wel vervelend. Ik geloof dat ze 1000x achter elkaar tegen Judy en Andrea zeiden: 'Linda, are you married??' Ontzettend vervelend.
Na een lange treinreis stapten we uit in Wakaf Bharu waar een taxi chauffeur stond met ons naambordje. Deze taxi bracht ons netjes naar een hotel, waar we eindelijk een heerlijk warme douche konden nemen en heerlijk geslapen hebben.

22 augustus: We werden 's ochtends weer opgehaald met de taxi en gebracht naar Kuala Besut, de opstapplek voor boten naar de Perhentian Islands. Met een speedbootje zijn we naar het kleine eiland gegaan (Pulau Perhentian Kecil), waarna we vrijwel meteen een mooie slaapplek vonden; in een knus chaletje op een populaire backpackplek. Na de avonturen in de Taman Negara, waren we wel toe aan een aantal dagen chillen in de zon. En wat was het een prachtig bounty-eiland.

23 augustus: Hele dag werkelijk niks gedaan; alleen maar chillen; fruitdrankjes drinken, in de zon liggen en genieten van het helderblauwe water. Oh ja, op ons eiland kwamen wel weer onze grote vriend tegen; de Taiwannees. Hij had dus blijkbaar wel de bus gehaald. Om zich ons te blijven herinneren heeft ie wel 1000 foto's van ons gemaakt.

24 augustus: Judy en Andrea zijn gaan snorkelen en hebben prachtige dingen gezien; Schildpadden, haaien, vissen en veel koraal. Ik ben lekker op het strand gebleven, cocktails gedronken en voornamelijk nog meer gechilld. 's avonds op het strand gelegen met een drankje en gekeken naar een prachtige sterrenhemel.

25 en 26 augustus: Puur en alleen maar zon, zee, strand, drankjes, chillen en lachen.

27 augustus: met de boot terug naar het vastenland en met de bus naar de Cameron Highlands. Daar kwamen we aan in een superleuk guesthouse, waar we vrijwel meteen vrienden maakten met Samuel, Sarah en Lisa uit Londen. 's avonds hebben we liters thee gedronken, scones gegeten, boekjes gelezen en film gekeken.

28 augustus: Naar de prachtige theeplantages gegaan, daar weer kilo's thee ingeslagen en wat andere bezienswaardigheden bezocht, zoals een vlindertuin en een boedhistische tempel. ' s Middags zijn met onze nieuwe Engelse vrienden, door de regen, naar een waterval gelopen (wat hebben we gelachen..!) 's avonds zijn we met z'n allen bij een Indiaans restaurant gaan eten.

29 augustus: vandaag dus, zijn we met onze vrienden gaan ontbijten, waarna we nog een wandeltocht wilden maken, maar omdat het zo hard regende en onze kleding van gisteren nog altijd niet droog is (we weten nu hoe hard natte kleding kan stinken), hebben we die geskipd. Net hebben we afscheid genomen van Sam, Lisa en Sarah en afgesproken maandag in KL weer te gaan eten.
Onze vakantie zit er nu alweer bijna op; vanavond verwachten we rond 6uur weer terug te zijn in KL, waarna we moeten proberen een wasserette te vinden en morgen gaan we Andrea verhuizen naar haar eigen hotelkamer in het Meridien. Zondag gaan we met alle trainees Independence Day vieren en maandag begint moeten we alweer beginnen met werken.

Zoals jullie waarschijnlijk wel merken aan het verhaal hebben we een fantastische tijd gehad met z'n drieen; veel gelachen, debiel gedaan en veel meegemaakt. We gaan ons wel vermaken in dit land en zo snel we weer een aantal vrije dagen bijelkaar gesprokkeld hebben, gaan we zeker weer reizen in dit fantastische land.

Groetjes aan al mijn matties in Nederland vanuit de Cameron Highlands

Yes, de zon schijnt alweer!

ps. Willemijn het tijdsverschil is 6 uur!! (met de wintertijd dus 7 uur)